Dwa pierwsze rozdziały Księgi Wyjścia stanowią informacje o tym, w jaki sposób Izraelici przebywający w Egipcie stali się niewolnikami. Czasy panowania nowego faraona przynoszą zmiany w stosunku Egipcjan do Izraelitów. Całe pokolenie Jakuba-Izraela, które przybyło do Egiptu już wymarło. Nikt nie pamięta Kim był Józef i czym się wsławił. Izraelici rozmnażali się i stawali się liczniejsi. Ustanowiono więc nad nimi nadzorców robót, aby ich gnębili przymusową pracą.

Plan faraona opiera się na rozkazie, wydanym położnym, aby zabijały chłopców. Położne ze względu na bojaźń Bożą nie wykonywały rozkazu, zostawiając chłopców przy życiu.Wtedy faraon wydał rozkaz wszystkim poddanym, aby każdy nowonarodzony chłopiec został wrzucony do Nilu. W takich okolicznościach niewoli egipskiej, w pokoleniu Lewitów rodzi się syn Jokebed i Amrama, brat Aarona i Miriam. Ma to miejsce na ok. XIII w. przed Chrystusem. Po trzech miesiącach ukrywania, Jokebed porzuca syna, zostawiając Go w koszyku w sitowiu nad brzegiem Nilu. Wiklinowy koszyk po hebrajsku nazywa się tak samo, jak arka, w której schronił się Noe, przez co autor biblijny łączy oba ocalenia, wskazując na kontynuację Bożego planu zbawienia.

Porzuconego chłopca znajduje córka faraona, która adoptuje hebrajskiego chłopca i zabiera Go do pałacu.

Chłopiec jest karmiony przez hebrajską niańkę, którą okazuje się Jego prawdziwa Matka.

Córka faraona nadaje chłopcu imię Mojżesz, ponieważ został „Wydobyty z wody”

Mojżesz mimo dorastania wśród Egipcjan, nie wyrzekł się swego pochodzenia i kiedy staje się świadkiem ucisku, jaki cierpieli Jego rodacy ze strony Egipcjan, próbuje interweniować, zabijając Egipcjanina.

Dokonując morderstwa, Mojżesz stał się dla Egipcjan przestępcą, za co groziła Mu kara śmierci.

Mojżesz ucieka więc do kraju Madian, gdzie zamieszkał u kapłana Madianitów i poślubił jego córkę Seforę.

Z tego związku narodził Mu się syn Gerszom (cudzoziemca) oraz Eliezer.

W rozdziale 3 i 6 Księgi Wyjścia znajduje się opis powołania Mojżesza na górze Horeb (Synaj). Dochodzi do niego w zwykłej codziennej sytuacji, gdy Mojżesz pasł owce swojego teścia Jetry. Mojżesz zostaje powołany przez Boga do wyprowadzenia Izraelitów z Egiptu.

Mojżeszowi Bóg po raz pierwszy zdradza Swoje Imię: Jestem, który jestem.

Mojżesz ma jednak wątpliwości i prosi Boga, by wybrał kogoś innego. Wówczas Bóg wyznacza Aarona na towarzysza Mojżesza, z tym, że stosunek Aarona do Mojżesza miał być taki, jak proroka do Boga.

Pan Bóg obdarowuje Mojżesza władzą czynienia cudów i laską, którą ma dokonywać znaków.

Mojżesz powrócił do Egiptu, gdzie Izraelitom przekazuje wieść o Bożej interwencji i planie Ich wyzwolenia, potwierdzając to znakami.

Następnie z Aaronem staje przed faraonem, któremu w Bożym imieniu przedstawia żądanie, aby pozwolił Izraelitom na zorganizowanie święta na cześć swojego Boga. Nie przekazują jednak dokładnie tego, co Pan Bóg nakazał. Faraon odmawia i wydaje nowe zarządzenie, zwiększając normy pracy, tak, że stały się niewykonalne, powodując jeszcze większy ucisk Izraelitów.

Izraelici zrzucają winę na Mojżesza i Aarona, w konsekwencji czego Mojżesz czyni wyrzuty Bogu, a Pan Bóg zapewnia Go o tym, co uczyni z faraonem i że Jego moc sprawi, że Izrael zostanie uwolniony, a nawet wygnany z Egiptu.

Ta sytuacja miała pomóc w zrozumieniu tego, że bez posłuszeństwa Bogu i wiary w Jego moc nie osiągną wyzwolenia.

Podczas drugiego spotkania z faraonem Mojżesz i Aaron dokładnie wypełniają Boże polecenia, przekazując co mówi Bóg:

„Izrael jest moim synem pierworodnym, dlatego nakazuję ci – wypuść mojego syna, aby mi służył! Jeśli będziesz się opierał, Ja zabiję twego pierworodnego

 syna”.

Otrzymaną misję potwierdzają znakem przemiany laski w węża,Aarona.To nie przekonuje faraona, który w swym uporze nadal pozostaje przy swoim, jak zapowiedział Pan Bóg.